سرزمین من
سرزمین افسانه های رنج
تن فرسوده تاریخ
جدال حس کودکان با قلب های سنگ
آه و نواهای خسته از تذویر
خسته از نیرنگ
پینه دوز تحفه های شرق
فریاد طعنه خورده دژخیم
زخم های کهنه بی مرحم فرهنگ
چشم های انتظار و کودکان بی قرار
فرزندان هجرت هاجر
زجرکش پیران کهنه کار بی تدبیر
بگو
بگو ای قصه گوی قصه های شرزه شیران بی سنگر
بگو ای تربت خواهر . برادر.پدر .مادر
بگو چیست آنچه روح تو را با خاک وجودم می دهد پیوند ؟
سرطان ۱۳۸۸- کابل
حس بهار
خوش خبر باشی!
نسیم صبح دلگیر بهاری
کز آن بالا کوه
چه خرامان طرف چمن می آیی
آیا خبری هست بدست ؟
از آن پیر کهن سال ابر بهاری
صحبتی نیست ز آن داغ دل غمگین اش
و ناله و فریاداش که پیچد از کوه به کوه
و گهی ریزد شالوده احساس آسمان را به زمین
خبر از لاله به من اینطور رسید:
که سحر طرف چمن ، در دروازه اوهام زمین
چند قطره ز احساس بهار آمده بود
و من از حیرت اینکه چه ناوقت چرا ؟
سر برافراشتم ز بستر افلاک زمین خورده خاک
من ندانستم که چرا ؟
و چرا هیچ کسی بیدار نیست به اکرام انعام خدا
صبح زلف زمین به طراوت شبنم آراسته بود
و چند برگ ترنم به تماشای لق لق رود
چه سراسیمه و حیران
به کجا می رود این رود
با خود اندیشیدم
اینهمه نشتر چرا ؟
مرغابی بیشه
چند لحظه سکوت
و همهمه چند قطره احساس ...
ثور 1388- کابل
نقش یک قالین
می برد دست میان چله قالین
دختر افسانه های من ، دختر قالین
می پیچد تارو پوداش را تنگ در تنگ
می برد خود را از این دنیای بی آهنگ
می بافت نقش مرد تنها ، می کشد آه
آه از این دنیای بی آرنگ
وز میان چهره اش می تابد لبخند آشنایی گرم
وز قضا پیدا است در چشمانش ذره های شرم
چنگ می زند بر تار سرنوشت خویش
می کشد فریاد ،فریاد
آی مردم !
این همان مرد است که می کشد تنهایی از تنهایی خویش
وحتی دم بر نیاورد تا امروز
دل با رنگ غروبش گویا همرنگ
و انگار برای مزرعه می شود باز دلتنگ
همان مزرع که روزی جولانگه ما بود
و روزی مرد تنها در آن تنهای تنها بود.
و آن دم که او تنها مرا می دید و دیگر هیچ
در اعماق وجودم موج ها پیچید
که این آیا همان مرد است ؟
همان سوار اسپ سپید قصرآرزوهایم
روزی روزگاری او نقش مرا با تار احساسش می بافت .
و از تمام تار و پود من همین یک نقش را می خواست .
و من اینک که او رفته است و دیگر برنخواهد گشت
تمام احساسم را جمع خواهم کرد
و برای شادی روحش اشک خواهم ریخت .
دلو 1387- کابل
رادیو و تلویزیون راه فردا