بی ترانه

 

بی ترانه

باران

باز باران

لیک بی ترانه

خشم ابرهای زمانه

می خورد بربام خانه

-

قصه می کرد مادر

هان یادم آمد

کودکی چند ساله بودم

دور گشتم ز خانه

و گه گه پشت سر،هم نظر کردم

تاببینم آیا پیداست خانه ؟

و دل یاد پدر می کرد

که می رفت بر سر ایوان

و می ایستاد و نگه می کرد

غرش آن رعد های سرخ دیوانه

همچنان قصه می کرد مادر

و یاد ایام کهن می کرد و می گریست

که در روز باران

جای پدر خالی است بر سر ایوان

هان باران !

باز باران

لیک بی ترانه

بهار 84- تهران